Test prędkości pisania
Do końca XX wieku teksty były pisane na specjalnych mechanicznych maszynach do pisania, a dopiero w latach 80. zaczęto je stopniowo zastępować urządzeniami elektronicznymi.
Komputery osobiste już w podstawowej konfiguracji miały funkcję wprowadzania tekstu (za pomocą klawiatury) z możliwością późniejszego wydrukowania go na urządzeniach peryferyjnych (drukarkach). Gdy komputery PC stały się szeroko dostępne, potrzeba używania maszyn do pisania zniknęła samoistnie.
Jednak gdyby maszyny do pisania nigdy nie istniały, nie wiadomo, czy później wynaleziono by metodę alfanumerycznego wprowadzania danych i jak wyglądałyby dzisiejsze klawiatury. Dlatego, mówiąc o pisaniu i drukowaniu tekstów, należy najpierw przypomnieć sobie historię maszyn do pisania.
Historia maszyny do pisania
Po raz pierwszy teksty i ilustracje zaczęto odtwarzać na papierze i tkaninach metodą druku w starożytnych Chinach. Potwierdzają to znaleziska archeologiczne we wschodniej Azji, datowane na III wiek n.e. Późniejsze przykłady druku odkryto w starożytnym Egipcie – mają one ponad 1600 lat. Chodzi o zachowane papirusy i tkaniny z nadrukowanymi napisami i obrazami.
Jeśli mowa o masowej produkcji książek (nie pojedynczych egzemplarzach, lecz przy użyciu stempli lub matryc), to metoda ta została wynaleziona między VI a X wiekiem. Również w tym przypadku przypisuje się ją Chińczykom, a najstarszym zachowanym drukowanym dokumentem z Chin jest ksylograficzna kopia Sutry Diamentowej z 868 roku.
Przez wiele wieków drukowanie tekstów było dostępne tylko dla dużych instytucji, najczęściej państwowych lub religijnych, natomiast dla zwykłych ludzi było zbyt drogie i nieosiągalne. Sytuacja zaczęła się zmieniać dopiero w XVIII wieku, gdy w Anglii przyznano pierwszy patent na przenośną maszynę do pisania. Nad takimi urządzeniami pracowało wielu europejskich inżynierów i nie wiadomo dokładnie, kto był ich pierwotnym wynalazcą.
Jednak pewne jest, że pierwszą komercyjnie udaną (i powszechnie stosowaną) maszyną do pisania był model Sholesa i Gliddena, znany również jako Remington 1. Został zaprezentowany w Anglii w 1873 roku i wyposażony w klawiaturę QWERTY, co stało się podstawą do dalszego rozwoju mechanizmów pisania.
Dużo wcześniej, w 1808 roku, włoski mechanik Pellegrino Turri zaprezentował mechanizm z funkcją szybkiego drukowania. Jest on również znany jako wynalazca papieru kopiowego. Chociaż urządzenie Turri'ego nie przetrwało do dziś, zachowały się dokumenty, które na nim wydrukowano.
Maszyny do pisania wynalezione przez Charlesa Wheatstone’a w latach 50. XIX wieku również nie zachowały się, ponieważ nigdy nie zostały opatentowane ani wprowadzone do masowej produkcji. Dlatego jedynym zachowanym modelem jest Remington 1, chociaż historia pokazuje, że pierwsze maszyny do pisania powstały 150–170 lat wcześniej.
W połowie XX wieku elektryczność stała się główną siłą napędową, a na rynku pojawiły się pierwsze elektromechaniczne maszyny do pisania. W 1973 roku wprowadzono model IBM Correcting Selectric, który miał funkcję poprawiania błędów. Pozwalał na cofnięcie karetki i pokrycie błędnych znaków białym tuszem przed ponownym nadrukowaniem poprawnych znaków.
Nowy etap
Era elektromechanicznych maszyn do pisania nie trwała długo – już w 1984 roku standard drukowania IBM PC został przyjęty na całym świecie. Maszyny do pisania zaczęły być zastępowane komputerami osobistymi wyposażonymi w klawiatury XT z 83 klawiszami.
Klawiatury te umożliwiały zmianę trybu wprowadzania tekstu, co ułatwiało przełączanie między wielkimi i małymi literami. Do 1986 roku klawiatury XT zostały zastąpione najpierw urządzeniami DIN, a następnie klawiaturami Model M, które miały od 101 do 106 klawiszy. Port połączeniowy zmieniono na PS/2, a po raz pierwszy pojawiły się klawisze Windows i Menu.
Współczesne klawiatury podłączane są przez USB i oprócz standardowych klawiszy mają dodatkowe przyciski multimedialne, takie jak regulacja głośności, wyszukiwanie, odświeżanie strony itp. Pisanie na nich jest niezwykle proste i wygodne. Sygnały są przesyłane do komputera niemal natychmiast, co pozwala na osiągnięcie prędkości pisania do 300–400 znaków na minutę. Obecny rekord prędkości należy do Michaiła Szestowa, który metodą bezwzrokową napisał 940 znaków na minutę.
Nikt jeszcze nie pobił tego rekordu, ale nie jest to konieczne. Pisanie w tempie 200–300 znaków na minutę już wystarcza, by być uznanym za sprawnego maszynistę, a swoją prędkość można zawsze sprawdzić za pomocą darmowego testu online.
Warto regularnie przechodzić taki test, aby śledzić swój postęp. Umiejętność szybkiego i bezbłędnego pisania to przydatna kompetencja, która oszczędza czas i wysiłek, a także jest wysoko ceniona przez pracodawców.
