До крајот на 20 век, текстовите се печатеа на специјални машини за печатење со механички тип, а дури во 80-тите постепено почнаа да се заменуваат со електронски уреди.
Личните компјутери веќе во основното склопување имаа функција на пишување (на тастатура), со можност за нивно последователно печатење - на периферни уреди (печатачи). Кога широките маси добија пристап до компјутерите, потребата за машини за печатење исчезна сама по себе.
Но, да не беше второто, не се знае дали последователно би бил измислен алфанумеричкиот метод за внесување информации и како би изгледале модерните тастатури. Затоа, кога зборувате за пишување/печатење текстови, прво треба да ја запомните историјата на печатарските машини.
Историја на машината за пишување
Првиот пат да се репродуцираат текстови и цртежи на хартија и текстил со печатење започна во античка Кина. На тоа укажуваат археолошките наоди направени во Источна Азија и датирани во 3 век од нашата ера. Понови запечатени артефакти се пронајдени во древниот Египет. Нивната возраст е над 1600 години. Станува збор за зачувани папируси и ткаенини со натписи и слики испечатени на нив.
Ако зборуваме за полноправно печатење книги - не парче по парче, туку масовно (со користење на печати / шаблони), тогаш тоа е измислено во периодот од 6 до 10 век. Авторството на пронајдокот исто така им припаѓа на Кинезите, а најраниот печатен материјал од Кина што преживеал до денес е дрвена копија на Дијамантската Сутра од 868 година.
Многу векови, само големи, најчесто државни и верски организации се занимавале со печатење текстови, а за обичните луѓе овој занает бил прескап и недостапен. Ситуацијата почна да се менува дури во 18 век, кога во Англија беше издаден првиот патент за пренослива машина за пишување. Многу европски инженери беа ангажирани во дизајнот на таквите машини: не се знае со сигурност кој точно го поседува авторството на идејата.
Но, апсолутно е сигурно дека првата комерцијално успешна (распространета меѓу масите) беше машината за пишување на Сколс и Глиден, позната и како „Ремингтон 1“. Опремен со QWERTY тастатура, беше претставен во Англија во 1873 година и го означи почетокот на понатамошниот развој на механизмите за печатење.
Многу порано, во 1808 година, механизмот за брзо печатење беше воведен од италијанскиот механичар Пелегрино Тури, кој исто така е познат по измислувањето карбонска хартија. Апаратот Turri не преживеал до ден-денес, но останале хартиените документи отпечатени на овој уред.
Не преживеаја ниту машините за пишување на Чарлс Витстоун, кои тој ги измислил во 1850-тите, но не ги патентирал или ги ставил во масовно производство. Така, единствениот преживеан пример е „Ремингтон 1“, иако историјата вели дека тој ја видел светлината само 150-170 години по пронаоѓањето на првите (но не и преживеаните) машини за пишување.
До средината на 20 век, електричната енергија стана главната движечка сила, се појавија првите електромеханички модели на машини за пишување. Во 1973 година беше издаден моделот IBM Correcting Selectric со функција за корекција на печатни грешки. Ви овозможува да го преместите кочијата назад и да ги насликате отпечатоците со бело мастило, а потоа да нанесете нови знаци врз него.
Нова сцена
Ерата на електромеханиката во печатењето не траеше долго: веќе во 1984 година, стандардот за печатење од IBM PC беше стандардизиран и глобално дистрибуиран. Машините за пишување почнаа да се заменуваат насекаде со персонални компјутери со XT-тастатури опремени со 83 копчиња.
Тие можеа да го променат режимот на внесување, што овозможи да се префрлате помеѓу големи и мали букви. До 1986 година, тастатурите XT беа заменети прво со уреди DIN, а потоа со тастатури Model M со копчиња од 101 до 106. Приклучокот за поврзување беше заменет со PS / 2, а меѓу копчињата за прв пат се појавија копчињата Windows и Menu.
Современите тастатури се достапни со USB приклучок за поврзување, а покрај стандардните, имаат и дополнителни мултимедијални копчиња. На пример, копчињата за зголемување и намалување на јачината на звукот, пребарување, ажурирање итн. Печатењето текстови на нив е што е можно поедноставно и практично. Сигналите се пренесуваат на компјутерот речиси веднаш, што ви овозможува да ја зголемите брзината на пишување до 300-400 знаци во минута. Рекордот за брзина моментално му припаѓа на Михаил Шестов, кој напишал 940 знаци во минута користејќи пишување на допир.
Никој сè уште не успеал да го постигне и надмине овој рекорд, но тоа не е неопходно. Доволно е да напишете 200-300 знаци во минута за да се сметате за добар дактилограф и секогаш можете да ја тестирате брзината на пишување со бесплатен онлајн тест.
Можете периодично да поминете низ него за да ја набљудувате динамиката. Способноста за брзо и прецизно пишување текстови е корисна вештина која заштедува време и напор, а ја ценат и работодавците.
